"Najpiękniejszym prezentem, który możemy dostać (nie tylko w Walentynki) jest człowiek, który jest. Który daje swoją obecność. Który odbiera telefon. Który dotrzymuje słowa. Każda miłość zaczyna się od obecności i do obecności się sprowadza."
— 8ipol.com
Dostałam się na studia w Anglii, taaak.. za parę tygodni będę już studentką University of Leicester -w tym momencie tylko głośno wzdycham- pamiętam jak kilka miesięcy temu skakałam pod sufit, kiedy dostałam wyniki IELTS bądź mojej matury, kiedy mogłam mówić "Olka zrobiłaś to, dostałaś się!". Dlaczego dziś zamiast radości wkrada się strach i ból? Jestem dumna, że osiągnęłam tyle na poziomie edukacyjnym, nie mogę powiedzieć, że nie jestem z siebie zadowolona. Tak, tutaj zaraz pojawi się słynne 'ale' i wszystko zostanie rozłożone na części pierwsze. Od radości do płaczu.
Jest podniecenie nowym doświadczeniem i strach, wielki strach o to czy sobie poradzę, czy dam radę z moim angielskim, czy przełamię swoje bariery, czy tam wytrzymam. Milion pytań o moje przyszłe życie, obowiązki, szkołę. Czuję się jak małe, paroletnie dziecko, które musi iść do przedszkola i jest przerażone, że nagle jego bezpieczne miejsce przy rodzicach, w cieplutkim domu, zostaje mu wydarte na to kilka godzin dziennie, a jakby na wieczność.
Wydaje mi się, że gdybym bała się tylko o to byłoby łatwiej, przecież zawsze jakoś sobie radziłam. Jednak oczy pieką mnie dzisiaj, bo myślę o tym, co muszę zostawić, o kimś. Trudno jest uzmysłowić sobie, że za jakiś czas nie będę widywała go codziennie, nie będę mogła się przytulić po ciężkim dniu. Nie będzie mnie gilgotał i szczypał. Ja nie będę denerwować się, że jak zwykle jest spóźniony na kolacje. Przez ostatni rok, spędzaliśmy ze sobą praktycznie każdy dzień, nasze przerwy nigdy nie były dłuższe niż tydzień. A teraz... teraz są wizje wspólnych weekendów co jakiś czas, spędzanych w biegu między samolotami. Przeraża mnie to, że człowiek szuka drugiej osoby tyle czasu, wiele musi przeżyć, znieść. Musi poznać setki, tysiące ludzi, mieć złamane serce kilka razy, przepłakać setki wieczorów zanim znajdzie kogoś, kto po prostu jest. Kto wzmaga w nas uczucie, że będzie stale. Nie jest wyjątkowy, tak jak i my, robi błędy, krzywdzi, denerwuje, ale kocha i my też kochamy z całym bagażem wad i zalet, całość, bezpodstawnie i nie oczekując za to oklasków. A potem pyk,bam, pifpaf i nagle trzeba się rozdzielić. Trzeba prze bookować plany wspólnej przyszłości na później. Trzeba zaplanować loty na najbliższe kilka miesięcy. Trzeba będzie iść w nowe miejsca samemu bądź stare wspólne grono, bez tej drugiej połówki. Trzeba będzie żyć za dwoje, we dwoje, osobno, razem.
Czego najbardziej się boje? O matko, chyba wszystkiego, pożegnania, rozłąki, samotności, odpowiedzialności, rozmów przez skype, wieczorów z dziewczynami, weekendów bez niego, złości, kłótni, zazdrości, żalu, odległości, bezsilności, braku dotyku, a w końcu przyzwyczajenia do nieobecności.
Boję się, że któreś z nas nie wytrzyma, presji, wymagań, rozłąki. Boję się, że nie będzie chciał zostawić swojego życia dla mnie i zamiast weekendów, a wreszcie przeprowadzki, zostanie unikanie i wymówki. Co mam powiedzieć. Jestem przerażona, że teraz ten związek będzie trudniejszy, będzie o wiele więcej od nas wymagał i każdy jego moment będzie ulotny.
"Kiedy na nią patrzę, myślę wyłącznie o tym, że pewnego dnia nie będę już mógł jej oglądać."
Zastanawiam się, jak mam skupić się na szczęściu i wyznaczaniu planów na przyszłość. Wiem, że to jedna rzecz, która potrzebna nam jest by przetrwać. Dołując się i wymyślając czarne scenariusze, podświadomie zniszczymy to, co jest między nami. Dlaczego choć to wiem, nie umiem robić tego co trzeba?
Mówią "wystarczy chcieć", "wystarczy kochać". Kocham go, tylko tyle, dla mnie aż tyle.
Mówią "wystarczy chcieć", "wystarczy kochać". Kocham go, tylko tyle, dla mnie aż tyle.
You said you’d follow me anywhere
But your eyes tell me you won’t be there
I’ve gotta learn how to love without you
I’ve gotta carry my cross without you
